با همه سرسبزی از سامان قدرت عاری ام

صورت برگ حنایم معنی بیکاری ام

همچو شبنم کاش با خواب عدم می ساختم

جز عرق آبی نزد گل بر سر بیداری ام

اشک شمع کشته آخر در قفای آه رفت

سبحه را هم خاک کرد اندوه بی زناری ام

هرکجا باشم کدورت جوهر راز من است

چون غبار از خاک دشوار است بیرون آری ام

عجز طاقت گر نباشد ناله پیش آهنگ کیست

بی پر و بالی شد افسون جنون منقاری ام

همچو گوهر خاک گردم تا کی از وهم وقار

یک نفس کاش آب سازد خجلت خود داری ام

قدردان وضع تسلیمم ز اقبالم مپرس

موج یک دریا گهر فرش است در همواری ام

شکر اقبال جنون را تا قیامت بنده ایم

آفتاب اوج عزت کرد بی دستاری ام

غنچهٔ من از شکفتن دست رد بیند چرا

نا دمیدن هر چه باشد نیست بی دلداری ام

وسعت مشرب برون گرد بساط فقر نیست

دشت را در خانه پرورده ست بی دیواری ام

نیست بیدل ذره ای کز من تپش سرمایه نیست

چون هوای نیستی در طبع امکان ساری ام